Κυριακή 8 Ιανουαρίου 2012

Τα τρία χρώματα...

Πάει καιρός που έχω να γράψω.
Δεν μου έφτανε ο χρόνος, σαν να είχαν παγώσει οι λέξεις, κι έμειναν εκεί όπου τώρα πια τις πιάνω, τις αγγίζω και μιλώ μ' αυτές.
Σχεδόν εννιά μήνες πέρασαν από την τελευταία φορά. Είχα πολλές εξελίξεις στη ζωή μου. Ήταν μια γεμάτη χρονιά που δεν κατάλαβα πώς πέρασε και πέρασα κι εγώ μαζί της.
Τα χρώματα πάντοτε έπαιζαν καθοριστικό ρόλο στη ζωή μου, είναι κι αυτά σαν τη τροφή, σαν τα τσιγάρα, σαν τον έρωτα, σαν τους καφέδες.
Το χρώμα είχε αλλάξει, δεν ήταν πολλά, ήταν μονάχα τρία.. Τρία χρώματα ανάμεικτα κι εγώ έγινα φορεσιά τους. Έγιναν πετσί μου κι έγινα ίδιος με τους άλλους.
Κάποτε μου είχε πει ένας δεκανέας, είναι τρία χρώματα κι εσύ χάνεσαι σ' αυτά. Δεν σε καταλαβαίνουν, δεν είσαι εκείνος που θέλεις, είσαι εκείνος που θέλουν.
Πόσο δύσκολο να καταλάβεις τους ανθρώπους με την ίδια φορεσιά.
Κι ακόμα δυσκολότερο μη γνωρίζοντας το παρελθόν τους.
Θ' αναγκαστείς ν' ανταλλάξεις δυο τρεις κουβέντες, να πας για το μεσημεριανό φαγητό, να πιεις το απόγευμα ένα καφέ, να δανειστείς τα χαρτάκια του, να του προσφέρεις μια σοκολάτα που έφερες από την πόλη σου, να του πεις πόσο σ' ενοχλεί η νοοτροπία του στρατού, να κοιτάξεις το φεγγάρι και να θυμηθείς πως ήταν η ζωή σου πριν μπεις εκεί μέσα, να ξαπλώσεις στο κρεβάτι σου κι εκείνος να είναι δίπλα σου. Να γίνεται "αδελφός"!
Οι μέρες κυλούσαν κι εσύ όλο ικέτευες να πάρεις την πολυπόθητη μετάθεση. Έβλεπες ν' απολύονται οι άλλοι κι εσύ έμενες στάσιμος. Έκανες βόλτες, μοιράστηκες συναισθήματα, απέσυρες την επιφυλακτικότητα σου. Αλλά δεν ήταν πραγματικός φίλος. Δεν τον επέλεξες εσύ. Οι συγκυρίες βοήθησαν. Κι όσο περνούσε ο καιρός, έφτασε και η δική σου σειρά. Δε θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά.
Ένα ακόμα ταξίδι.. για να πάρεις τον εαυτό σου. Τη δική σου ταυτότητα!