Τελευταία τρώω πολλές σοκολάτες. Επίσης, προτιμώ να κοιμάμαι νωρίς το πρωί. Φοβάμαι πως όσο μεγαλώνω ο θάνατος όλο και με πλησιάζει και οι άνθρωποι όλο και απομακρύνονται. Οπότε κι εγώ σταμάτησα να τους αναζητώ. Σταμάτησα κυρίως να βλέπω στα πρόσωπα τη φρεσκάδα της νιότης. Το βλέμμα το ακίνητο. Ξέρεις, υπάρχουν εκείνα που σε καρφώνουν. Με κάποιους φίλους τα βαφτίζουμε. Ονοματοδοτούνται. Αλλά δεν ταυτίζονται με τα πρόσωπα, ούτε με τ' αντικείμενα. Ξερνάω με κάθε εφαρμογή που ζητά ένα απελπισμένο γαμήσι. Θα σου πω ότι αυτοί μπορεί να τρώνε και περισσότερες σοκολάτες απ' ότι εγώ. Λες κι έτσι, θα γλυκάνεις τον πόνο σου. Τον πόνο τον γλυκαίνεις όσο τον τροφοδοτείς. Γίνεται μάστιγα. Σε τρώει. Κι ύστερα σε χωνεύει. Κι άντε να βρεις τον έρωτα. Υπάρχουν θηλυκά που μασάνε τη τροφή λες και στύβουν την ωραιοπάθεια σ' ένα σακατεμένο καθρέφτη. Σε λίγα λεπτά θα φτάσει η χιονάτη και το μύλο του Αδάμ να της σταθεί σαν αγκωνάρι. Κι όλο να την πνίγει γιατί κι ο θάνατος θα περισσεύει από τον έρωτα. Κάπως έτσι κυλάει η ζωή. Είναι αυτονόητη η συνείδηση, αλλά πιο κρύα τα χέρια. Ας πούμε πως τον έρωτα τον γαμάς. Αλλά δεν γαμιέται ο άτιμος.
23 Φεβρουαρίου 2018 | Ωρα: 1:55
