Κυριακή 14 Δεκεμβρίου 2014

να με συγχωρείς

Να με συγχωρείς
για ΄κεινα τα ανορθόγραφα που σημειώνω. Δεν ήταν ούτε από αυστηρότητα, ούτε από τελειομανία, αλλά για την ορθή κατεύθυνση. Τόσο ανεπίδεκτος και τόσο περισσότερη ανασφάλεια που έγραφα μέσα μου σε κάθε μας συνάντηση.

Να με συγχωρείς
που δεν συγχώρεσα τα πιο αποσπώμενα κομμάτια
εκείνα τα συναρμολογούμενα
λες και σε ηχεία μέσα από καλώδια και ηλεκτρικές κινήσεις που οι υδρατμοί λιώνουν και το καυσαέριο σε αποπνικτική υγρασία. Βρεγμένα τα πόδια και τα γόνατα που δε λυγίζουν. Μια μπότα, ένας ντι-τζέι κι ένα σι-ντί. Παπούτσια δίχως τα τακούνια. Ατάραχα και ασυνήθιστα ήσυχα.

Να με συγχωρείς
για ΄κεινα τα ορθογραφημένα τραγούδια που όταν τα σημείωνα εσύ μου έλειπες, όπως κάθε κραυγή που λείπει από το στόμα, όπως κάθε αναπνοή που λείπει από τη μέντα, όπως κάθε σιωπή που λείπει από το σπίτι.

Να με συγχωρείς,
αλλά και το σπίτι ανάποδα γύρισα και τα κεραμίδια δεν έπεσαν και στο χώμα δε λάσπωσαν. Έλειπαν κι εκείνα.  Στη νέα εποχή τους πλέον δεν είχα κεραμίδια.