Ψάχνοντας για αφορμές καταλήγεις να ψάχνεσαι αριστερά και δεξιά σε βιβλία - μυθιστορήματα, ποιητικές συλλογές, ιστορικές αναφορές ακόμα και λεξικά - που θα σε οδηγήσουν στη σωστή έκφραση.
Χθες, ξεκίνησα ένα που βρέθηκε εντελώς τυχαία στα χέρια μου και δεν έχασα την ευκαιρία παρά να το αγοράσω και να το προσθέσω στη συλλογή μου μαζί με τόσα άλλα σουρελαστικά κείμενα.
Σου έχω πει την αδυναμία και το γνωρίζεις. Εκεί που διάβαζα, λοιπόν για τα ιστορικά γεγονότα και τις πολιτικές εξελίξεις της εποχής και πως ξεκίνησε ο Νταντά και οι πολιτικές πεποιθήσεις των ίδιων των ποιητών, στάθηκα σε μια πρόταση που θα με οδηγούσε σε ένα μονοπάτι που ναι μεν είχα σκεφτεί, αλλά διαβάζοντας το και κοιτώντας το κατά πρόσωπο καταλήγεις να μένεις άναυδος.
Ένα λογοπαίγνιο του Μπρετόν για τον Ρεβερντύ:
«Μου άρεσε ανέκαθεν αυτό το όνομα, Πιερ Ρεβερντύ, στο οποίο θα έπρεπε να είχα δώσει υποσυνείδητα αυτή την προέκταση:
πέτρα που δεν κυλάει, πέτρα που χορταριάζει ...».
