Η μοναξιά είναι η συμπαντική εξέλιξη ενός οντολογικού προβλήματος για τη διατήρηση του κοινωνικού αποκλεισμού. Ο κοινωνικός αποκλεισμός, από την άλλη, φιγουράρει και δεν συγχωνεύεται - ούτε και συγχωρείται - σε εξελισσόμενες κοινωνίες που αντί να στοχεύουν στη μαζική και ομαδοποιημένη τροφοδότηση ενός συστήματος, φροντίζουν με έντεχνο τρόπο να περιορίζουν και να απομονώνουν τον άνθρωπο υποστηρίζοντας πως κατά αυτό τον τρόπο λειτουργεί περισσότερο ανταγωνιστικά στο βίο του και κυρίως στην εξέλιξη του. Έτσι, λοιπόν, διατηρώντας ένα σύστημα απομόνωσης και αποξένωσης, ο κοινωνικός βίος όλο και διανθίζεται μέσα από την ατομιστική και εγωιστική του στάση σ' ένα κοινωνικό σύστημα το οποίο τελικά καταργείται από την αυτοδιάθεση της ουσιαστικής συντήρησης του, αφού δεν μπορεί να αντεπεξέλθει τελικά αυτόνομα.
