Υπάρχουν στιγμές που δεν αντιλαμβάνεσαι το χώρο, το χρόνο, με ποιους ζεις, ποιους θα ήθελες να έχεις στο πλάι σου και τι στο καλό συμβαίνει και χάνεσαι και κλείνεσαι στον εαυτό σου.
Κάποιος φίλος λέει πως η ζωή είναι μικρή για να σε απασχολούν τέτοιου είδους ζητήματα.
Κάθισα να γράψω με αφορμή τη δικιά μου ψυχολογία όλο αυτό το διάστημα που βρίσκω τη λύτρωση και που θέλω να ξεσπάσω κι εγώ.
Ίσως, να μην είμαι ευχαριστημένος μ' αυτά που έχω, ίσως πάλι να είναι τόσα κι εγώ απλά να νιώθω απέραντη μοναξιά. Ίσως, από την άλλη να είναι κι αχαριστία με το τι σου προσφέρει η ζωή κι εσύ χαραμίζεσαι βλέποντας το κενό.
Η αγάπη είναι κινητήριος δύναμη για να μπορέσεις να σηκωθείς από όπου έχεις βαλτώσει ή η ίδια η ζωή; Ψάχνοντας απελπισμένα να σηκωθείς κάνεις πολλά λάθη κι ίσως είναι εκείνα που τελικά αντί να σε βοηθήσουν να σηκωθείς από το βούρκο σε ρίχνουν πιο βαθιά, ανελέητα, ψυχρά...
Το ξέρω πως είναι άδικο "μα το έχω παράπονο... της λησμονιάς σαΐτα μου" δανείστηκα ένα στίχο από τη Λίνα που περιγράφει την ξενιτιά, αν και πολλές φορές ξενιτεύεται μόνο η ψυχή μας. Ζει σ' ένα κόσμο δικό της και είναι τόσο αφιλόξενος που ζητά τη λύτρωση. Ποιος μπορεί ν' ακούσει μια ψυχή που κλαίει; Ποιος μπορεί να δει μια ψυχή που κλαίει;
Αντί, να ανοίξουμε μονοπάτια να περάσουμε απέναντι, χτίζουμε τοίχους μαρμάρινους κι έχει τόση μοναξιά έξω που πληγώνει ακόμα και την ανυπαρξία μας..
