Τρίτη 7 Απριλίου 2015

το περίπτερο

Χωνεύω ακόμα το νερό που ήπια
και συνεχίζω να πίνω. Ούτε ανθρακικό

μιας ξεχασμένης Fanta στο τραπέζι της διπλανής κρεβατοκάμαρας.

Ξεχνιέμαι και τριγυρνάω σαλεμένος και σου βρω το αναψυκτικό
εκείνο που θα σου καλμάρει τα νεύρα. Πάντοτε αιτιολογούσα η συμπεριφορά μου.

Χριστέ, μέρα σήμερα της Κασσιανής. Το τροπάριο μιας μοναχής.

Πόσα βελάσματα αντέχει ο χρόνος μιας ακούσιας προστασίας του φλεγομένου νιπτήρα.

Κάθομαι και αναπολώ, δεν ήξερα πως βρίσκεται κάποιος δίπλα μου. Κανένα τους δεν ήξερα, κανένας μας δεν γνώριζε.

Η σκέψη μου τρέχει. Κάθομαι σαν δεύτερη πνοή κοντά στο στόμα μου. Χρώματα γεμάτα από αναπτήρες. Η τσέπη μου γέμισε αναπτήρες. Κάποιο περίπτερο θα ξέχασα να ανοίξω.

Τα τσιγάρα που θα ήθελα να καπνίσω και δεν τα κάπνισα. Καπνισμένα δεν ανήκουν τα τσιγάρα που δεν καπνίζονται. Ανήκουν σ' εκείνο το δόλιο φρένο. Λαχτάρισα.

Λαχτάρισα τα πεσμένα ναρκωτικά του βίου σου.

Ραντισμένα σε αποχρώσεις.